|
۰•● ❣ من الغریب الی الحبیب❣●•۰ وبلاگ عاشقان امام علی ابن موسی الرضا
|
نام ،لقب و كنيه امام رضا : نام مبارك ايشان علي و كنيه آن حضرت ابوالحسن و مشهورترين لقب ايشان "رضا" به معناي "خشنودي" مي‌باشد. امام محمدتقي عليه‌السلام امام نهم و فرزند ايشان سبب ناميده شدن آن حضرت به اين لقب را اينگونه نقل مي‌فرمايند :" خداوند او را رضا لقب نهاد زيرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمين از او خشنود بوده‌اند و ايشان را براي امامت پسنديده اند و همينطور ( به خاطر خلق و خوي نيكوي امام ) هم دوستان و نزديكان و هم دشمنان از ايشان راضي و خشنود بود‌ند". يكي از القاب مشهور حضرت " عالم آل محمد " است . اين لقب نشانگر ظهور علم و دانش ايشان مي‌باشد.جلسات مناظره متعددی که امام با دانشمندان بزرگ عصر خويش, بويژه علمای اديان مختلف انجام داد و در همه آنها با سربلندی تمام بيرون آمد دليل کوچکي براين سخن است، که قسمتي از اين مناظرات در بخش " جنبه علمي امام " آمده است. اين توانايي و برتري امام, در تسلط بر علوم يكي از دلايل امامت ايشان مي‌باشد و با تأمل در سخنان امام در اين مناظرات, كاملاً اين مطلب روشن مي‌گردد كه اين علوم جز از يك منبع وابسته به الهام و وحي نمي‌تواند سرچشمه گرفته باشد. نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: نام , لقب , کنیه , امام , امام رضا , نام امام رضا , زندگی نامه امام رضا, [ یک شنبه 8 دی 1392 ] [ 14:42 ] [ علی اصغر عبدی ]
[
|
درباره وبلاگ  سلام بر تمام مسلمانان جهان و سرآمدِ همه آرزوهاي مني. از سمت مشرق مي وزي و همه بادها و بيدها در ياد تو گيسو شانه مي كنند؛ اي بادبان نجات! رضا گويان به درگاهت آمده ام و تشنه ام، تشنه! مرا جرعه اي از سقّاخانه ات بنوشان و در رودخانه اي كه از پشت پنجره فولادِ تو تا آن سوي آسمان جاري است، زلال كن. مرا پَر و بال كبوترانه اي ببخش تا در طواف گنبد طلايي ات هفت بار، به نيّتِ هفت پرنده و هفت آسمان بچرخم و با كبوتران بارگاهت رهاتر از نسيم تا فصلي از ارديبهشت آواز نياز و راز سر دهم. اي بالانشين كه دريچه هاي آسمان به سمت رواق هاي بارگاه تو باز مي شود! تشنه شفاعت خويش را پياله رضايتي ببخش و در سايه زيارتْ خواني اش، رضايش كن. اي آبروي آسمان و زمين! دل هاي شب زده ما را به نور ايمان شكوفا كن و با حرف و حديثِ خلوت و خدا آشنا! اي تمنّاي روشن آسمان! كمتر از آهوي بي پناه نيستم، مرا هم ضمانت كن! قول مي دهم از اين پس، دلْ سپارِ زيارتِ خلوت تو باشم و دلم را از هرچه جز خدا و تو پنهان كنم. به سراپرده خويشت بخوانَم و همصحبت كبوتران آستانه ات كن كه بي مدد عنايتِ تو در كوچه هاي تلواسه سرگردانم. اي غريب نواز! زخم هاي بي شماره ام به دست هاي نوازش تو محتاج است. بي پناهِ خويش را درياب! |
| [ طراحی : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] |